Leerproces en ezels

Voor mijn eerste ezel Jolie, die geen halster om wilde, niet geborsteld wilde worden of voetje geven, heb ik Stichting Ezelwelzijn gebeld en Joop Meijer is langsgekomen en heeft mij geholpen. Hij legde uit dat ze niet dwars, maar angstig is en dat ze gerustgesteld moet worden. Met kleine lekkernijen, aaien, rustig en veel praten of zingen en maar heel kleine stapjes verwachten. Dat deed ik en het ging daarna veel beter. Na 4 maanden (!) kon ik 4 voetjes uitkrabben. De hoefsmid kwam tussendoor om de hoeven te verzorgen.

Toen kwam Lonneke, uit de ezelopvang. Zij schopte en gromde en beet. Maar nu kon ik mijn ervaring gebruiken en was ik voorbereid!
Ik liep naar haar, kwebbelde wat, wachtte tot ze even rustiger werd en dan kreeg ze een compliment en een stukje wortel. Net zo lang tot ik haar been kon aanraken.
Het is voor haar een reflex om te schoppen, dus ik vind het heel goed als ze dat kan onderdrukken en stil blijft staan. Dat beloon ik dan al. Bij elke stap (stilstaan – niet schoppen – niet bijten – hoef kantelen – hoef eventjes omhoog enz.) beloon ik haar met “Goedzo!” en een stukje wortel. Soms lukt het na een kwartier al, meestal pas na een week oefenen…. Het is toch hartstikke knap dat ze haar instinct onderdrukt!
Het helpt als ik Lonneke eerst helemaal borstel, want dan ontspant ze. Als ik dan een been borstel met het borsteltje van de hoefkrabber, blijft ze rustig. Dan borstel ik de buitenkant van de hoef en vraag dan pas om het voetje.  Vervolgens krab ik nog niet, maar borstel ik de hoef eerst aan de onderkant. Ze heeft nog moeite met haar been lang hoog te houden.
Ik ben nu een paar maanden met haar aan het oefenen en ik mag nog maar 1 voetje per keer krabben, maar het komt vast goed. Als ze me in de verte ziet, komt ze altijd naar me toe. En als ik naar haar loop, doet ze dat ene voetje eventjes omhoog!
Wat zijn ezels toch geweldige dieren!

Hilda Meines

Hilda Meines