Vrijdag 27 september 2024 kreeg Joop verdrietig nieuws. Ezel Noor(tje) was na een kort ziek zijn en een opname in de dierenkliniek toch nog plotseling overleden. Voor ons, Stichting Ezelwelzijn, de tweede ezel in korte tijd.
Iets wat je niet in de koude kleren gaat zitten als ezeleigenaar maar zeker ook niet als ezelmaatje.
Het ezelmaatje van Noor, Pien had het er erg moeilijk mee. Voor haar was het een hele beleving.
Pien was mee geweest naar de kliniek om er te zijn voor Noor en heeft daar op passende wijze afscheid kunnen nemen van haar.
Ze bleef wel alleen achter en ging ook alleen terug naar huis met de trailer naar hun beider stalletje.
Niet alleen Pien had het er erg moeilijk mee. Ook voor Barbara de ezeleigenaar was het erg verdrietig allemaal. Samen rouwen ging in dit geval wat moeilijk. Pien liet haar verdriet duidelijk merken, ze was gewoon zich zelf niet meer. Haar gedrag was anders,
ze reageerde afwijzend op haar omgeving en op Barbara. Ze leek boos, verdrietig, miste Noor!
Bij Stichting Ezelwelzijn was helaas (nog) geen ezelmaatje aanwezig voor Pien. Als mogelijkheid werd aangeboden dat Pien naar Stichting Ezelwelzijn zou komen om aldaar haar verdriet samen met haar soortgenoten te verwerken en uiteindelijk een nieuw maatje te vinden.
Na een bezoek van Barbara aan Stichting Ezelwelzijn werd besloten dat Pien zo snel mogelijk tijdelijk zou verhuizen naar de opvang locatie in Zwinderen. Pien kon dan samen met de daar aanwezige ezels, waaronder Tanja, haar verdriet verwerken en bijkomen van wat er gebeurd was.
Zondag 29 september vertrok de ezeltruck van Stichting Ezelwelzijn om Pien op te halen. Na een hartelijk ontvangst, een goede
verzorging voor de inwendige mens en het afhandelen van het noodzakelijke papierwerk maakten we ons klaar om weer huiswaarts te gaan. Dit keer met Pien. Met behulp van een aanwezige buurman ging het instappen in de ezeltruck voorspoedig en na een innig
afscheid vertrokken we richting Zwinderen. Pien werd aldaar verwelkomd met een mooi balkconcert, net of de aanwezige ezels het aanvoelden.
Pien loopt nu samen met Tanja in de weide en ze vermaken zich prima. Delen zelfs samen de voerbak. En het fijne is, we krijgen
ondersteuning op de locatie van de eigenaar van Tanja. Helpende handen heb je nooit teveel. Het mes snijd aan tweekanten. Barbara kan Tanja bezoeken en wij , Stichting Ezelwelzijn, hebben er een goede vrijwilliger bij!
Gelukkig kan het (ezel)leven ook mooi zijn.
