‘Probleemezel’ Piet heeft het geluk gevonden. Na zijn heropvoeding in Drenthe is hij terug op het oude nest in Zuid-Holland.
Hier leeft hij zij aan zij met het maatje dat met hem mee is gekomen uit Drenthe: ezel Anton. 
Dagblad van het Noorden zoekt hem op, met de man die hem in Drenthe op het rechte pad kreeg.

Wie had dat gedacht, een jaar geleden. Eigenaresse Simone Leemberg (50) uit Oud-Beijerland in ieder geval niet. Ezel Piet bezorgde haar kopzorgen. Grote kopzorgen. Ronduit onhandelbaar was ‘ie. Piet -voluit Pieter- viel haar merries aan. In zijn drift om te dekken gooide hij de schapen omver en vertrapte hij de kippen. Ze had hem al gecastreerd, maar daar was hij niet gemakkelijker van geworden.
Ze zonderde hem af. Maar ja, zo alleen in de wei was toch ook geen oplossing. Piet dreigde te vereenzamen.

‘Lieve man met gebruiksaanwijzing, vindt zichzelf een hele vent’

En dus zette Leemberg hem op Facebook.
 Piet, acht jaar oud, lieve man met gebruiksaanwijzing, vindt zichzelf een hele vent, zoekt een rustige wei. De noodkreet leverde meer dan 120 reacties op. Een daarvan kwam van de stichting Ezelwelzijn, met een opvang in Zwinderen. De jarenlange ervaring van voorzitter Joop Meijer (70) en de aanwezigheid van andere ezels trokken Leemberg over de streep. Piet ging in de trailer, op weg naar Drenthe.

Zuid-Hollandse ezel Piet vond kameraad voor het leven in Drenthe

Dat was vorig voorjaar. Op de Drentse boerderij ging het boven verwachting goed met het bokkige beest. Hij kwam er tot rust en vond meer dan dat, namelijk kameraadschap. In de Zwinderense wei werd hij vrienden voor het leven met ezel Anton uit Bourtange, net een jaartje jonger dan hij. Een makkelijk en lief dier, volgens Meijer.
Het klikte meteen. De twee werden zelfs zulke maatjes dat Meijer een besluit nam: Als Piet terug gaat naar Zuid-Holland, moet Anton mee. Een onafscheidelijk duo moet je niet willen scheiden.

En zo geschiedde. In oktober vorig jaar maakte Piet, de probleemezel die inmiddels geen probleemezel meer was, de reis terug naar Oud-Beijerland. Na zeven maanden heropvoeding in Drenthe en met zijn nieuwe kameraad.

‘Hij laat zich niet op de kop zitten’

Joop Meijer is er na die dag niet meer geweest. Wel heeft hij contact gehouden via de telefoon. ,,Ik weet dat het goed met hem gaat, maar ook dat hij een bijdehand jongetje is. Hij laat zich niet op de kop zitten. Maar dat deed hij hier ook niet.’’

We stappen in de auto, richting Oud-Beijerland. Een landelijk gebied, achter Rotterdam, vanuit het Noorden gezien. Leemberg woont in de polder, tussen het Haringvliet en het Spui. ,,Ik zie ze lopen’’, zegt Meijer opeens, als we de bocht om draaien. ‘Ze’ zijn zes ezels: de vier merries van Leemberg, die al dertig jaar ezels heeft, en Piet en Anton.

Meijer kijkt een tikkeltje jaloers naar de gloednieuwe stal in de wei, met halfopen, overdekte binnenruimte. Zijn eigen opvang wil met fondsenwerving proberen de onderkomens uit te breiden. ,,Dit is een prachtige stal’’, zegt hij. ,,Er is maar één ding mis mee: hij staat op de verkeerde plek. Hij had in Zwinderen moeten staan.’’

‘Hij ziet er goed uit. Het is een echte knuffelkont geworden, hè?’

Op het erf van Leemberg hebben de vier merries zich al nieuwsgierig bij het hek geposteerd. Anton en Piet houden zich nog even schuil achter de stal. Als ze met voer worden gelokt, komen ook zij tevoorschijn. ,,Pietje! Ken je Joop nog?’’, roept Leemberg. Piet legt zijn hoofd tegen Meijers flank en laat zich eventjes aaien. Meijer ziet het goedkeurend aan. ,,Hij ziet er goed uit, Simone. Het is toch een echte knuffelkont geworden, hè?’’

Ze lacht. Het klopt wat Meijer zegt. Ze kan Piet nu ook probleemloos tussen de kippen en de schapen laten lopen. Gebeurt niets mee. ,,Maar je moet hem alleen wel heel voorzichtig benaderen. Nog steeds. Dat komt denk ik doordat hij in het verleden is mishandeld. Als je vroeger met een schep of bezem op hem af kwam, was hij weg.’’

Dat verleden kent ze overigens niet helemaal. ,,Ik weet alleen dat Pietje uit Tilburg komt en ergens tussen de pellets stond. Hij is eerst hier in de buurt opgevangen, door een meneer. Maar ja, Piet was niet gecastreerd. Hij wilde daar een alpaca pakken en heeft die in de nek gebeten, precies op een zenuw. Die eigenaar was pisnijdig. Hij heeft die alpaca moeten afmaken.’’

Drenthe was Piets laatste kans

Ze zucht. ,,Piet heeft heel veel geluk gehad, dat die man hem niet heeft afgemaakt. Ik had hem ook laten inslapen als hij niet gestabiliseerd had kunnen worden. Want dan had hij altijd alleen moeten staan. Dat kun je zo’n ezel niet aandoen. Ezels zijn kuddedieren. Ik denk dat hij nooit gesocialiseerd is. En dat hij hier voor het eerst andere ezels heeft gezien.’’

Maar goed, het stabiliseren is gelukt, door Piet in Zwinderen beetje bij beetje aan andere ezels te laten wennen. Eerst afgezonderd, met alleen een draadje ertussen, zodat de dieren elkaar wel konden ruiken. En daarna een voor een de andere ezels erbij. En eenmaal met Anton aan zijn zij is Piet een prima ezel geworden. Zijn terugkeer verliep, met de steun van Anton, zonder problemen.

‘Piet is het ettertje van de klas; de dames zijn maar saai’

,,Hij hoefde maar een paar dagen apart te staan en toen kon hij bij de rest’’, zegt Leemberg. ,,Er is wel meer reuring nu. Piet is het ettertje van de klas, zo moet je het zien. Hij houdt ervan af en toe even te geiten. En Anton vindt dat niet erg. Als er geëtterd moet worden, zoeken ze elkaar gewoon op. Wat ze dan doen? Ach, achter elkaar aan rennen. In elkaars achterbenen bijten. Geweldig om te zien, hoor. Ik kan daar echt van genieten, als ik naar buiten kijk. Dan doe ik even helemaal niks meer tot ze klaar zijn. Ja, daarbij vergeleken zijn de dames maar saai.’’

Verslaggeefster Marieke Kwak van Dagblad van het Noorden en fotograaf Arie Kievit