Probleemezel Piet resocialiseert in Zwinderen en gaat met Drents vriendje Anton terug naar Zuid-Holland

Geschreven door Marieke Kwak, Dagblad van Het Noorden.

Het gaat goed met probleemezel Piet, die in maart naar Drenthe kwam om te resocialiseren. Zo goed dat hij volgende week terug kan naar zijn baasje in Zuid-Holland. Maar niet zonder zijn nieuwe vriendje: de Drentse ezel Anton.

Zijn grote oren zouden het eens moeten horen. Wat hem boven het hoofd heeft gehangen.
En hoe hij afgelopen zomer de publiciteit haalde. Te beginnen met het Algemeen Dagblad,
dat een reportage schreef over het wangedrag van probleemezel Piet en de zoektocht
die zijn Zuid-Hollandse baasje was begonnen naar een geschikte opvang. Ten einde raad was zij.
Zo erg zelfs dat ze op het punt stond de 8-jarige Piet te laten inslapen.

Zover is het dus niet gekomen. De Drentse stichting Ezelwelzijn, met een opvang in Zwinderen,
besloot de gok te wagen en het onaangepaste dier een laatste kans te geven. Alhoewel, gok?
Voorzitter Joop Meijer (70), een echte paarden- en ezelman, voelde aan zijn
water dat het wel goed zou komen bij hem op het erf. ,,Maar dat heb ik toen niet gezegd.
Ik wilde deze mensen geen valse hoop geven’’, zegt Meijer.

Eén keer ‘kom!’ -en vooruit: een beetje voer- volstaat

Meijer staat bij de wei achter zijn huis aan de Verlengde Hoogeveensevaart in Zwinderen.
Hij roept het onderwerp van gesprek er direct maar even bij.
Eén keer ‘kom!’ -en vooruit: een beetje voer- volstaat.
Piet drukt zijn snuit tegen Meijers flank en blijft even lekker knuffelen.
De grijns van Meijer kan niet breder zijn. Piet en Anton

,,Het is een heel mooie ezel. Een heel lieve ezel ook. Een echte knuffelkont. Het is ongelooflijk hoe Piet is veranderd.
Het heeft heel wat voeten in aarde gehad. Nog steeds is hij alert, hoor, als je met een hooivork of hark rondloopt.
En dat is nooit een goed teken. Dit is een ezel die gigantisch op zijn sodemieter heeft gehad.
Hij heeft geen mooi leven gehad.’’
Voor zover Meijer het weet, is Piet van de ene naar de andere stek verkast.
Begonnen bij een boer, toen opgekocht door iemand die hem bij alpaca’s in de wei liet.
Piet beet daar eentje van dood. Daarna zou hij een paar weken, op een ander adres, in een bloedhete container hebben gestaan.

“Hij was gewoon hengstig en  wilde gewoon dekken”

,,Ik weet daar het precieze niet van. Uiteindelijk ging hij naar een baasje in Oud-Beijerland, maar daar viel hij de merries aan.’’
Dat was volgens Meijer niet uit boosheid. ,,Net als bij die alpaca: hij was hengstig en wilde gewoon dekken.
Dat ging met veel bombarie gepaard. Erop springen, in de nek bijten. Ja, en zo’n alpaca-nekje is dun…’’

Waarom Piet zich in Drenthe nu wél gedraagt?
Meijer gooit het op zijn eigen ervaring met ezels en op de rust die hij Piet heeft gegeven.
Zo’n twee maanden hield hij Piet en de andere ezels in de opvang gescheiden door een draad.
Doordat ze elkaar konden ruiken, konden ze rustig aan elkaar wennen.

Toen de ezels later bij elkaar in de wei werden gelaten, ging dat zonder slag of stoot.
Ook de merries liet Piet met rust. Meijer grijnst: ,,Af en toe is hij wel met ze aan het ‘spelen’.
Hij vindt ze soms wel lief, haha. Maar dat is logisch. Dat hoort erbij.’’

En toen was daar ezel Anton, uit Emmer-Compascuum

Aangezien het een komen en gaan is van ezels op de opvang, leerde Piet er tijdens zijn zeven maanden in Drenthe heel wat kennen.
Alleen maar goed voor zijn resocialisatie, meent Meijer.
,,Eerst trok hij zich terug als er een nieuwe ezel kwam, tot hij het aandurfde om erbij te komen.
Soms beet hij dan wel eens of sprong hij er bovenop. Tja. En op een gegeven moment kwam Anton erbij.’’

Anton.
De paar jaar jongere ezel uit Emmer-Compascuum, die daar te veel was.
De ezel met wie de Zuid-Hollandse Piet direct een klik voelde.
,,Zij trokken direct naar elkaar toe.
Zelfs al toen er nog een draad tussen hen in zat. Toen ik dat zag, heb ik ze samen in een wei gezet.
Ze zijn nu zulke maatjes geworden, dat je ze niet weer uit elkaar moet halen.
Een ezel kan doodgaan van eenzaamheid.’’

 ‘Ik ben er niet zo bang voor dat het weer mis gaat’

Nu Piet klaar is om terug te gaan naar zijn nieuwe stek, is het voor Meijer zo klaar als een klontje: Anton moet mee.
,,Gelukkig is Piets baasje enthousiast over dat plan. Komende woensdag breng ik beide ezels naar Zuid-Holland.’’ Spannend?
Volgens Meijer niet echt. ,,Piet kan een terugval krijgen, maar dan komt hij toch gewoon weer terug?
Eerlijk gezegd ben ik er niet zo bang voor dat het weer mis gaat.’’

Of hij Piet zal missen? ,,Nee hoor, daar kan ik niet aan beginnen.
Wel houden wij als stichting altijd contact met de mensen waar de ezel naartoe gaat.
En Piet blijft bij mij sowieso ‘in the picture’ omdat hij een apart verhaal is.’’